Best wel spannend om mijn verhaal op internet te vertellen, spannend maar heel leuk.
Ik dacht bij bloggen altijd dat het voor mensen was die een heel vooral druk en spannend leven hebben. Waar ik mijzelf tegelijk te kort doe, als of mijn leven niet spannend zou zijn.
En stel nu eens dat er echt niets zinvols te halen is uit mijn blog,dan nog kan ik andere daarmee verblijden, omdat ze daardoor zelf zinnig lijken. Met andere woorden, je kan het niet bedenken voor een ander.
En daarom begin ik mij blog op de eerste plaats voor mijzelf, en als een ander daar zijn voordeel mee kan doen is dat meegenomen. Ik begin deze blog op de eerste plaats omdat ik schrijven leuk vind. Op de tweede plaats schrijf ik een blog om inzichten te verwerven, en schrijf ervaring op te doen.
Ik schrijf al geruime tijd harde kaft schriften vol. Daarbij zet ik de pen op papier en laat komen wat er komt.
Regelmatig komt daar leuke tekst uit rollen en komt het voor dat ik al schrijvend een dialoog aan ga met mijzelf wat zeer verhelderd kan werken.
Uitwerkingen daarvan worden hier in dit blog uitgewerkt.
Ik kijk terug op een mooie dag, en daar bedoel ik niet alleen het weer mee. Een mooie tocht gemaakt langs het water tot 15.oo uur, toen ging het licht even uit. Met een late lunch mijn honger voldaan, zakte ik weg in een hypo, want dat gaat zo als je diabeet bent en twee uur te laat eet.Tot 17oo uur duurde dat diepte onderzoek met gesloten ogen wat slaap heet.
Het was me het tochtje wel zeg, langs water, bos groen en boerderij.
Mijn hendel standaard ingedrukt scheer ik langs meer en bos, grint op spatten dit prachtige gebied door.
En dat vonden meer mensen. Het was een kleurrijk gewapper van kledingsstuk en haren in de wind rijen dik.
Zij aan zij, maken fietsers het mij niet eenvoudig om te passeren, met mij scootmobiel die ik vanaf vandaag mijn scootcrosse wil noemen.
Met ingedrukte hendel heeft mijn scootcrosse dus een limit snelheid van 17 km per uur, en meer kan ik er echt niet uitgeperst krijgen , wat ik een beetje betreur omdat ik met mijn leeftijd van 52 een beetje mijzelf wil onderscheiden van andere veelal oudere scootmobiel collega s .
Als we eens afspreken dat, als U een rode scoot langszij ziet komen, geef dan niet meer power waardoor ik niet in staat ben U te passeren maar gedwongen ben gas los te laten, om weer achter u verder te gaan met constante gas verminderen omdat anders de inhaal manoeuvre zich herhaalt met hetzelfde effect.
Ik kan vertellen dat het knap lullig voelt als ik zo laag, langszij U komt en niet verder komt dan naast u.
Ach het blijf behelpen. Ik heb dan ook een haat/liefde s relatie met mijn scootmobiel waar ik sinds 3 jaar afhankelijk van ben geworden.
Een heerlijke tocht dus wat mij uiteindelijk in bed deed belanden en mij om 17oo uur aan de thee.
Het water druip daarbij langs mijn met elektroden beplakte rug die met draadjes naar mijn Tens leid.
Is dit het zomerse warm, of is dit niet van kou te onderscheiden hitte vocht door dat ik morfine af aan het bouwen bent en dus coldtucky heet .
Wat de oorzaak ervan ook is een ding is zeker, beide oorzaken gaan over en dat troost.
Ik sluit de dag, in terug gevonden rust.
Het was genieten !
