Bezinning

Santiago de Compostela

Zo nu en dan kan ik het niet laten om te denken  ...Leven   leven wat wil je van mij?
Wat probeer je aan mij duidelijk te maken?
Ik vind het geruststellend om te denken dat niets voor niets is, dat alles gebeurd met een rede.
En lang niet altijd lukt het om te achterhalen wat die rede is, of is geweest.
Is het niet herkenbaar dat je op een situatie terug kan kijken met de gedachte, wat goed dat het mij overkwam omdat ik anders niet  ...........
En op de stippellijn is dan iets positiefs in te vullen.
Als ik mij afvraag wat het leven van mij wil, zou ik daar een voorschotje op willen..
Zoiets als ...je bent in deze situatie omdat ......
Wat vul je in op de stippellijn als je leef met chronische pijn en je moet  je in een rolstoel verplaatsen?
Wat zou dat mij kunnen vertellen?
Wat er aan het niet meer lopen vooraf ging,  was een droom.
Elke dag wandelde ik in mijn woon gebied zo n 8 a 10 km met een doel...ik droomde namelijk van het lopen van een pelgrims tocht en wel die naar Santiago de Compostela.
Als onze tijd daar zou zijn ..
Terwijl ik daar zo langs het water zwierf, weer of geen weer droomde ik mij daarheen.
Een tocht van overdenken en bezinning zou het moeten worden.
Was het mij,  door het een of ander niet gegeven, dacht ik terwijl ik daar elke dag liep, zouden de kilometers die ik nu liep mooi gelopen zijn, want elke dag dat ik daar liep kreeg ik rust door bezinning.
Was het moment dan daar, zou mijn conditie er klaar voor zijn.
Het liep anders, en nu dus de vraag, wat wil het leven mij vertellen.
Stel ik zou kunnen lopen en leven zonder die pijnen, zou ik dan nu, op dit moment in mijn leven de tocht hebben gemaakt?
Het antwoordt daarop is nee, nee dat zou ik niet,  omdat ons gezin nog volop om ons heen woont
Onze twee kinderen zijn nog niet uitgevlogen, en ook ons inmiddels inwonende vriendin van onze zoon niet .
En zou dat niet aan hebben gevoeld als belemmering ?
Nee dacht ik, dan maar liever de oorzaak die er nu is dat ik de tocht niet lopen kan, want om mijn kinderen als de belemmering te ervaren vind ik veel te erg..
De tocht kan niet gelopen worden maar kan de droom nog wel bestaan?
Ja die kan wel blijven bestaan.
Dromen doe je niet met je benen, en weten hoe het mij over een paar jaar zal vergaan staat ook nog open.
En kan je de tocht niet ook andere manieren ondergaan?
Dromen zal ik dus blijven doen.
En de tijd die ik nu krijg zal ik benutten om in stilte te komen.
Omdat ik 10% energie heb op een schaal van 100 %  staat mijn actieve leven op een zeer laag pitje .
Wat het leven van mij wil is dat ik mij leer onthaasten.
Letterlijk tot stilstaan gedwongen.
Stilstaan en er de dingen in doen die wel gaan.
Is dat wat leven mij wil vertellen?.
Want holde ik mijn leven lang niet veel te hard?
En zou de pelgrimstocht niet ook in die sfeer gelopen zijn ?
De tijd en de omstandigheid benutten om in stilte te komen om als de tijd dan daar is, te  kunnen gaan...
In berusting zijn met de mogelijkheden die er dan zijn ...
Anders dan het was ...anders dan ik droomde ..maar wel kunnen .

.